Cantiga nova que se chama riveira
No niño novo do vento
hai unha pomba dourada,
meu amigo!
Quen poidera namorala!
Canta ao luar e ao mencer
en frauta de verde olivo.Quen poidera namorala,
meu amigo!
Ten áers de frol recente,
cousas de recén casada,
meu amigo!Quen poidera namorala!
Tamén ten sombra de sombra
e andar primeiro de río.
Quén poidera namorala,
meu amigo!
SOEDADES DA MIÑA BRANCA SEÑOR
Escóitasme así, miña señor amada,
ou atrás de tí a sombra do meu soño
loucamente á túa apreixa e bica?
Ouh doce o peso do teu corpo no meu maxín deitado!
Neste río do meu vagar sin fin,
¿que incendiado navío non navegas na noite?
¿Por que este corazón tanta frol mucha?
¿por que non é mortal de tanto lume a cinza?
¿por que inda son eu de tanta verba a boca?
Miña branca señor, corpo delgado:
este bosque é do tempo da máis recente lúa,
i ese malvís que tanto aér enfrauta
cada día que amence renasce e asubía.
pra brincar fora desta lingua de lume?
Amante, no meu vaso aínda canta a sede.
Esa lúa nevada, amor, que do teu corpo
medra coa noite sober das cumes dos meus ollos!
Deixa que rose, ao arrimo das cerdeiras,
nas illas dos teus ollos, ai,
Adormece ao meu carón, namentras quebra o día
baixo un teito de alaudas, tímidas cantadoras,
e pouco a pouco amósase ao meu rostro!
¿Fai falla, quezáis, un cabalo roxo
ou unha aza mortal e fría
pra brincar fora desta lingua de lume?
No hay comentarios:
Publicar un comentario