lunes, 7 de julio de 2014
martes, 1 de julio de 2014
Cartas de amor da monxa portuguesa Mariana Alcoforado
QUINTA CARTA
Escríboche por última vez, xa que cheguei ó convencemento de que non me
queres, eu tampouco debo seguir
queréndote. Mandareiche todo o que conservo de ti. Encarguéillelo a dona
Brites, quen tomará as precaucións precisas para garantirme que o retrato e as
pulseiras que me deches cheguen ás túas mans. Hai uns días estiven a piques de
romper e queimar estas prendas do teu amor que me son tan queridas. Pero non
fun quen de chegar a semellante extremo. Quero gozar ata o último momento do
sacrificio que me custa afastarme delas.
Non coñecín a fondo o exceso do meu amor ata que
me propuxen de veras loitar contra el. Dinme conta de que vales menos que a
miña paixón.
O amor propio non me axudou a tomar partido contra
ti. Aguantei o teu desprezo como aguantaría o teu odio ou os celos por outra muller.
Pero non soporto a túa indiferenza. As túas protestas de amizade e as ridículas
frases de cumprido da túa última carta fixéronme entender que recibiches
tódalas que levo escritas e que non fixeron mella no teu corazón. Odio a túa
sinceridade,¿por que me arrebata-la miña paixón? Non buscaba que me
desenganaras. És indigno de que te ame, quero que o saibas, e tamén coñezo a
túa mesquindade. Pídoche por favor que non me escribas máis, que me axudes a
esquecerte por completo, suplícocho.
Non alteres o estado de ánimo ó que me dispoño.
Coido que xa podes estar contento do mal que me causaches. Prometo non odiarte,
demasiado escarmentada estou dos sentimentos exaltados.
Estou convencida de que podería atopar aquí na
miña terra un amante máis fiel, pero ¿quén ía poder inspirarme amor?, ¿e cómo
ía a colmarme a paixón doutro? ¿Non sei por experiencia que un corazón namorado
non esquece nunca a quen lle fixo coñecer de qué arrebatos era capaz? ¿Por qué
unha inclinación cega e un fado cruel soen aliarse para facernos elixir a
aqueles que vibran diante doutra?
(Con ironía)
Non nego que puidera esperar algunha distracción
dun novo compromiso, e ata encontrar a un amante sincero, pero é tanta a
compaixón que me produzo a min mesma que sentiría un gran escrúpulo antes de
poñer ó último home do mundo na tesitura á que me reduciches ti.
Polo momento sego tratando de desculparte, e
imbuínme da idea de que unha monxa non é digna de ser amada. Pero por outra
parte, paréceme que comprometerse cunha monxa é preferible a facelo con outras
mulleres. Nada lle impide a unha monxa cultivar constantemente a súa paixón, as
múltiples solicitacións do mundo nin a disipan nin a perturban. Non debe de ser
moi agradable ver á muller amada distraída en mil frivolidades, e precísase ser
ben pouco sensible para aguantar sen impaciencias as súas conversas sobre
reunións, vestidos e paseos.
A ameaza dos celos é incesante, esixen miramentos,
caprichos e atención ó seu parolar. ¿Quén garantirá que non soporten sempre ós
seus esposos con noxo e sen aprobación. ¡Cómo deben desconfiar dun amante que
non lles pida contas detalladas, capaz de crer a cegas todo canto lle din e que
consinta velas entregadas a esas ocupacións.
Pero non pretendo demostrarche con razóns a obriga
que terías de quererme. Coñezo demasiado ben a forza do meu sino como para
intentar recuperalo, converteríame nunha desgraciada para toda a vida. ¿Non o
era xa cando me visitabas a diario? Morría de medo imaxinando que me puideras
traizoar, quería verte a cada momento, sobresaltábame o perigo que corrías ó
entrar no convento, cando estabas na guerra non podía vivir, queimábame o
desexo de ser máis fermosa e máis digna de ti, maldicía a mediocridade da miña
circunstancia, non consideraba suficiente o meu amor, inquietábame a xenreira
da miña familia cara a ti e achábame sumida nun estado tan lamentable coma o de
agora. Se me deras probas de amor desde que abandonaches Portugal, faría todo
lo posible por saír de aquí, disfrazaríame para correr en busca túa.
¿Pero qué sería de min, ai, se ó chegar a Francia
te desentenderas da miña sorte?, ¿qué desconcerto? e, sobre todo, o colmo da
vergonza para a miña familia. Estouche falando con sensatez por unha vez na
miña vida.
¿Reflexionaches sobre a forma que tiveches de tratarme?
¿Nunca te paraches a pensar que estás máis obrigado a min que a ninguén neste
mundo? Ameite insensatamente, desprezando tódalas convencións. Non te portaches
coma un home de ben; tés que sentires aversión por min para non amarme
tolamente; e eu déixeme engaiolar, ¿qué fixeches para namorarme?
¿Non buscaches outros praceres?, ¿renunciaches ó
xogo ou á caza? ¿Non fuches o primeiro en saír para a guerra e o último en
volver? Expuxécheste sen necesidade, desouvindo os meus rogos, non fixeches
xestión algunha para establecerte en Portugal. Unha carta de teu irmá abondou
para que marcharas, sen dubidalo nin un instante. Eu mesma convoquei sobre min
a desdicha. Acostumeite desde o principio, ai, a unha paixón desmesurada e sen
reservas, e para conseguir que nos amen hai que usar artificios. Hai que
despregar destreza para inventar trucos que engaiolen, o amor a pau seco non
esperta amor.
Ti querías que te amase e non aforrarías nada conseguilo, pero decatácheste de que para ter éxito na
túa empresa, non precisabas pór en xogo a paixón.
¡Qué perfidia a túa! Se o azar te volve traer
algunha vez por este país, a vinganza da miña familia caerá sobre ti. ¿Cando
deixará de sentirse desgarrado o meu corazón?, ¿ai, cando me verei libre desta
cruel turbación? E a pesares de todo non creo desexarche ningún mal e estaría
disposta a aceptar que foras ditoso.
Gustaríame escribirche outra carta cando chegue a
acadar maior calma: e sería un pracer enorme poder reprocharte o teu inxusto proceder, e convencerte de que
me refiro con indiferenza á túa traizón,
de que esquecín antergos praceres e
dores e que soamente me acordo de ti cando quero.
Lévasme vantaxe, xa que a paixón que me
inspiraches fíxome perde-la cabeza. Era
inxenua, metéranme neste convento desde
moi noviña, non tratara máis que con xente desagradable e nunca escoitara
afagos coma os que ti me dirixías. E pareceume que era a ti a quen debía os
encantos e a beleza que descubrías en min e que eu empecei a descubrir tamén.
Ouvía falar ben de ti ós demais, todos me predispoñían no teu favor e ti mesmo
me provocabas a amarte sen remedio. Pero ó fin volvín en min daquel feitizo.
Ó devolverche as cartas gardarei as dúas últimas,
e penso lelas máis veces para non volver
caer nas tentacións que tan caras me custaron. Doume conta de que aínda
continúo obsesionada polo afán de reprocharche a túa infidelidade. Prometinche
acadar unha situación de maior sosego. Se non o consigo terei que tomar unha
resolución extrema. Non quero nada máis de ti. É unha demencia seguir repetindo
o mesmo tantas veces; o que teño que facer é deixarte en paz e non volver a
pensar en ti. Incluso creo que non vou
volver a escribirche nunca. ¿Quén
me obriga a estarche dando conta dos meus distintos estados de ánimo?
Cartas de amor da monxa portuguesa Mariana Alcoforado
CUARTA CARTA
(Primeiro preocupada, logo enfadada)
O teu asistente acábame de
comunicar que unha treboada te obrigou a deterte no Algarve; a idea de que puideras estar en perigo tívome tan
obsesionada que se borraron por completo
as miñas penas.
¿Crees que ó teu
asistente lle pode interesar máis que a min o que che pasa? ¿Por que está el
mellor informado ca min? Por que non me escribiches. A túa inxustiza e a túa
ingratitude son o colmo.
Rexeito a idea de que o teu amor
por min acabou; prefiro abandonarme á miña paixón. ¿Cantas angustias me
aforrarías se o teu comportamento fora tan morno ó principio de coñecernos?
¿Pero quén non cedería ó engano daqueles ardores? ¡Cánto traballo costa
resolverse a desconfiar dos seres amados! O meu amor mantense tan fiel que só
me permite atoparte culpable para gozar do pracer de xustificarte.
(Lembrando)
Vencíchesme coa túa porfía,
arroubáchesme cos teus arrebatos, enfeitizáchesme coa túa dozura, atáchesme cos
teus xuramentos. É verdade que o teu amor me deparou ledicias insólitas, pero
agora págoas co meirande dos tormentos. As emocións que provocas son sempre
desmesuradas.
Se me resistira ó teu amor,
terías dereito a castigarme con toda a severidade, pero xulgueite digno de amor
xa antes de que me declarara-lo teu, e quedei cegada e entregueime a ti coma
unha tola.
Se sabías que non ías ficar en
Portugal, ¿por que me escolliches para facerme a túa vítima? Seguro que
encontrarías outra máis fermosa que che fixera gozar de idénticos praceres e
que co tempo se resinara á túa ausencia, a quen puideras abandonar sen
hipocrisía nin crueldade.
(Con certa tristura)
Ti decidiras volver a Francia.
Zarpaba un barco, ¿e qué?, ¿non puideches deixalo marchar? Escribírache a túa
familia, ¿e as vexacións ás que me someteu a miña? A túa honra requiríate, ¿e a
miña?, ¿tiven eu miramentos con ela? En canto á túa obriga de ir servir al-Rei,
se é certo o que del se conta, non precisa a túa axuda.
(Con naturalidade)
Aínda que pasar toda a vida xunto
a ti se me antolla unha felicidade inmensa, xa que o destino nos separou, estou
satisfeita de non traizoarte. ¿Cómo puideches deixarme para sempre? Xa non son
capaz de vivir sen o deleite de amarte. A miña familia, a miñas amizades e este
convento volvéronseme insoportables. Todo o que estou obrigada a mirar e a
facer é unha carga odiosa. ¿Qué sería de min se o meu corazón non rebosara de odio e de amor? ¿Podería levar unha
existencia lánguida e sen sobresaltos?
Todos se decataron do cambio do
meu carácter, das miñas maneiras, de todo o meu ser. A superiora faloume disto,
ó principio con acritude, logo abrandouse un pouco. Coido que llo confesei
todo. Ata as monxas máis austeras se apiadan do meu estado. A todos lles
impresiona o meu amor. E ti segues escribíndome esquelas frías, coa metade do
papel en branco, como se morreras de ganas de acabalas.
Estes días pasados dona Brites
empeñouse en levarme ata o miradoiro desde onde se ve Mertola, para distraerme.
Alí asaltáronme lembranzas e boteime a
chorar. Acompañoume novamente ó meu cuarto e tireime na cama, dándolle voltas á
idea dos poucos visos de curación do meu mal.
(Soñadora)
Desde alí víate camiñar cun garbo
que me fascinaba; a ese miradoiro estaba asomada cando sentín os primeiros
síntomas da miña paixón. Estaba segura de que te fixaras en min. Imaxinei que
te detiñas para que puidera admirar a graza e destreza coa que picabas espolas
ó teu cabalo, e sorprendíame sobresaltada cando pasabas por un tramo perigoso.
Empecei a interesarme polos teus movementos e a sentir que non me eras
indiferente.
Xa coñece-las consecuencias que
seguiron a aquel comezo. Non cabe esperar que as miñas cartas e os meus
reproches logren o que o meu amor non conseguiu. De sobra son consciente da
miña desgraza; ¿cómo non vou a temerme o peor, se me abandonaches?
¿Cómo esperar que non teñas
encantos máis que para min? Gustaríame que ningunha muller francesa se namorase
de ti, nin a ti che gustase ningunha. De sobra comprobei que non es capaz de
grandes paixóns e que poderías esquecerme perfectamente sen necesidade dun novo
namoramento. É evidente que eu sería máis desgraciada, pero ti non terías tanta
culpa.
(Con certo desprezo)
Xa vexo que segues en Francia sen
grandes praceres e en total liberdade. Retéñente aí algunhas comodidades e o
medo a ter que corresponderme. Pero quizais me estás enganando e outra muller
te teña máis fascinado do que lograron facelo os meus favores.
(Humilde)
Pensa nas miñas penas, na incerteza do meu porvir, nas miñas emocións, nas
miñas cartas, na miña desesperación, nas miñas ansias. ¡Mira que vas ser moi
desgraciado! Confesáchesme hai cinco o seis meses que tiveras amores cunha dama
do teu país. Se é ela a que che impide volver, dimo sen voltas. A pouca
esperanza que aínda me sostén prefiro perdela. Mándame o seu retrato nalgunha das
túas cartas e cóntame todo o que che di. Calquera cambio virame ben. Querería
ter tamén un retrato de teu irmá e de túa cuñada; téñolle apego a todo o que
significa algo para ti. De min mesma non son dona en absoluto. Hai momentos nos
que ata me considero capaz de pórme ó servizo da muller a quen ames.
Un oficial está esperando por
esta carta, así que teño que rematala. Cando che escribo paréceme que estou
falando contigo e que te teño un pouco máis cerca. Dentro de poucos días fará
un ano que me entreguei a ti sen reservas, o teu amor semellábame tan vehemente
e sincero que nunca puiden imaxinar o anoxo que chegarían a producirche os meus
favores, ata o punto de obrigarte a facer cincocentas leguas e expoñerte a un
naufraxio para evitalos. Non coido merecer ese pago.
(Despreciativa)
O oficial avísame de que se ten
que ir. ¡Qué présa ten! Seguramente deixará abandonada neste país a algunha
desventurada. Adeus. Cústame moito máis acabar esta carta do que che custou a
ti acabar comigo. Ámote mil veces máis que á miña vida, mil veces máis do que
imaxinaba. ¡Qué malo es comigo!, ¡qué cruel! Non me escribes e xa empezo outra
vez co mesmo e o oficial váiseme ir. ¿Qué máis dá? ¡Qué se vaia, estou
escribindo máis para min que para ti, o que necesito é desafogarme. ¿Qué fixen
eu para merecer tanta desventura! ¡E por qué viñeches envelena-la miña vida!
Cartas de amor da monxa portuguesa Mariana Alcoforado
CARTA TERCEIRA:
(Dramática)
¿Qué va ser de min! ¿Qué queres
que faga? Esperaba que me escribiras largas misivas desde tódolos lugares por
onde foras pasando, que alimentases a miña paixón coa esperanza de volver a
verte; maxinaba que a confianza na túa lealdade me proporcionaría sosego, que me deixaría a salvo da dor. Incluso
planeara facer tódolos esforzos que estiveran na miña man para curarme, se chegara á certeza de que me esqueceras por
completo.
O teu afastamento, algúns
impulsos devotos, o temor de arruinar definitivamente o que me queda de saúde,
os escasos indicios de que vaias volver, o enfriamento da túa paixón, a túa
partida e mil razóns máis parecían prometerme un socorro bastante seguro. Non tendo que loitar contra
min mesma, non sospeitaba que foran tantas as miñas fraquezas, nin podía
coñecer de antemán todo o que estou sufrindo hoxe ¡coitada de min!
(Moi dramática)
¿Non che dá pena que teña que
chorar en soidade a miña desventura? Esta idea mátame, atérrame a túa escasa
sensibilidade. Traizoáchesme cando me dicías que che encantaba estar a soias
comigo; aqueles arrebatos e entusiasmos soamente foron unha resposta á miña
porfía. Premeditáche-lo designio de inflamarme e non consideráche-lo meu
apaixonamento máis que coma un triunfo, sen que o teu corazón recibira ningunha
ferida. ¿Non che parece unha falla de delicadeza desperdiciar os meus raptos
amorosos? ¿Cómo é posible que tanto amor non fora capaz de facerte
completamente feliz? Séntoo por ti, polos goces incalculables que perdiches.
(Romántica)
Se os coñeceras, ¡ai!,
comprenderías que é algo moito máis grande amar violentamente que ser amado.
Non sei quen son, nin o que fago, nin o
que quero. Ámote con loucura. Mataríame, morrería de dor se estivera convencida
de que non acadas sosego, de que a túa vida é turbación e delirio, que choras
sen cesar e que todo che é odioso. Se non podo goberna-los meus propios males,
¿cómo ía a soporta-la dor que me engadirán os teus, mil veces máis intensos?
E, nembargante, non son capaz de
desexar que non penses en min; e calquera cousa que che poida dar alegría, todo
aquilo que en Francia te emocione ou che está facendo gozar, prodúceme uns
ciumes furibundos.
Non sei porque che escribo, xa
vexo que soamente conseguirei esperta-la túa lástima. Depréciome a min mesma
cando penso en todo o que sacrifiquei por ti: perdín a miña reputación,
desencadeei a cólera dos meus pais, enfronteime á severidade das leis deste
país para coas monxas, e expúxenme á túa ingratitude, que é a máis grande das
desgrazas. E non obstante, doume conta de que os meus remordementos non son
sinceros; desde o fondo do meu corazón desexaría correr perigos aínda maiores
por causa do teu amor, e experimento un pracer diabólico ó pensar que arrisquei
a miña vida e a miña honra. Incluso me parecen
insatisfactorias as miñas penas e o exceso do meu amor. Vivo oscilando
entre o desexo de conserva-la vida e o de perdela. ¡Oh, morro de vergonza!
Se te amara tanto como che
declarei mil veces, ¿non tería que morrer hai tempo? Vinte marchar, non abrigo
esperanzas de volver a verte e, sen embargo, sigo respirando. Perdoa a miña
traizón. Pero non, non me perdoes. Trátame con rudeza, dime que me esixes
morrer de amor. Invoco a túa axuda para dominarme e pór remate ás miñas
indecisións cun acto de desesperación inequívoca. Un final tráxico obrigaríate
a pensar en min asiduamente e quizais trastornase a túa sensibilidade a miña
morte. ¿Non sería preferible isto a vivir reducida a este estado?
Adeus. Ogallá non te coñecera
nunca. ¡Pero, ai, con que intensidade experimento a falsidade do que che digo,
cómo sinto, que prefiro mil veces a desdicha de seguir amándote á de non
encontrarte!
Adeus. Prométeme chorar se
sucumbo á dor; e ogallá a violencia da miña paixón logre que te afastes con
desgusto das cousas do mundo. Abondaríame con este consolo e, incluso, perderte
para sempre, o que non querería sería deixarte en mans doutra. ¿Non sería unha
enorme crueldade pola túa parte aproveita-la miña desesperación para volverte
máis atractivo e presumir de inspirar nunha muller a paixón máis grande que
viron os séculos?
Adeus de novo. As miñas cartas
son demasiado longas, non teño consideración contigo, perdóame. Atrévome a
esperar que sexas indulxente cunha pobre tola que antes de namorarse de ti non
o estaba. Agradézoche desde o fondo da alma que sexas ti o causante da miña
calexa sen saída e odio a tranquilidade na que vivía antes de coñecerte. Adeus,
o meu amor medra cada pouco. ¡Cantas cousas, ai, me quedan por dicirche!
Cartas de amor da monxa portuguesa Mariana Alcoforado
SEGUNDA
CARTA:
(Tímida)
Paréceme que atento gravemente
contra o meu corazón ó intentar darche a coñece-los meus sentimentos a traveso
dunha carta. ¡Que ditosa sería se puideras xulgalos cinguíndote á violencia dos
teus! Pero non está ben que me maltrates coma o vés facendo, cun esquecemento
que a min me desalenta e a ti tería que avergonzarte.
(Como falando consigo mesma)
Ben sei que fun unha ilusa ó
supor que ías portarte con lealdade, pero coidei que o meu amor me facía
acredora dunha felicidade por enriba da corrente. A túa tendencia a traizoarme
triunfou sobre a xustiza que lle debías a canto fixen por ti. Non amingoaría a
miña desgraza se soubera que segues amando soamente porque te amo eu. Pero,
¡ai!, ben lonxe estou de acadar tal desexo, porque xa son seis meses os que levo
sen carta túas.
¡Como non se me ocorreu maxinar
que os meus goces se consumirían antes que o meu amor! ¿E que esperaba?, ¿que
te quedarás eternamente en Portugal, renunciando á túa patria e á túa fortuna
para consagrarte a min? Nin as miñas penas poden recibir consolo nin a
lembranza daqueles praceres acadan a colmarme máis que de desesperación.
¡Pobre de min!, sei de sobra que tódolos impulsos que
trastornaron a miña cabeza e o meu corazón, non estaban aguilloados máis que
polas túas ansias de gozar, e consumíanse unha vez saciadas esas ansias. Fixen
mal en non presenti-las consecuencias que agora padezo. En vez diso,
entregábame a ti por enteiro, incapaz de maxinar nada que puidera vir a
envelena-la miña dicha. Estaba demasiado a gusto contigo, e gozar a conciencia
dese gusto impedíame pensar que algún día podería perdelo.
(Con viveza)
Lembro terche dito que me ías
converter nunha desgraciada; pero eran temores que se desvanecían
inmediatamente; gozaba en sacrificalos para ti e abandonarme de novo ó feitizo
das túas protestas. Coñezo ben o remedio dos meus males, e sei que con deixar
de amarte me vería libre deles. Pero, ¡que triste remedio!, mellor sufrindo que
esquecerte. No fondo, máis mágoa me dás ti, porque é preferible estar penando a
gozar dos lánguidos praceres que as túas amantes francesas che poidan
proporcionar. Parécesme digno de compaixón. Desafíote a que me esquezas por
completo. Eu son máis feliz que ti, porque a miña mente está máis ocupada.
(Narrando)
Hai pouco nomeáronme porteira do
convento e os que me falan coidan que estou louca, porque xamais lles contesto
a dereitas. E máis loucas ca min teñen que esta-las monxas se creen que o meu
mal se arranxa con coidados.
Non sabes como envexo a Emmanuel
e Francisco, que teñen a sorte de estar ó teu carón todo o día. ¿Por que non
merezo eu esa mesma sorte? Seguiríate a onde fora e poñería a miña alma toda ó
teu servizo. O que máis desexo neste mundo é verte. Di, ¿lémbraste de min polo
menos? Con saber que me lembras abondaríame, pero nin esa certeza me atrevo a
abrigar.
E non creas que me arrepinto de terte adorado: estou encantada de que me
seduciras. A túa ausencia non amingoa nin un chisco o arrebato da miña paixón.
Quero que o saiba todo o mundo, non fago diso ningún misterio e entusiásmame
chegar a facer todo o que fixen por ti, desafiando calquera tipo de
convencionalismo. Toda a miña honra e a miña relixión aposteinas á única carta
de seguirte amando perdidamente toda a vida.
(Orgullosa)
Non che digo todas estas cousas
para que te sintas obrigado a escribirme. Non me des nada á forza, ¡por Deus!,
non quero recibir nada que non brote do teu propio impulso. Desculpareite
gustosa se o teu gusto é non tomarte a molestia de escribirme. Estou predisposta
de todo corazón a perdoarche.
Esta mañá un oficial francés tivo
a caridade de estarme falando de ti máis de tres horas. Díxome que en Francia
se firmou a paz. Se é verdade, ¿non poderías vir verme e levarme contigo? Pero
non o merezo, fai o que che pareza mellor, o meu amor xa non depende de cómo me
trates.
(Con naturalidade)
Desde que te fuches, non volvín
ter boa saúde e o meu único alivio consiste en repeti-lo teu nome sen cesar
durante todo o día. Algunhas monxas fálanme de ti algunhas veces. Saio o menos
posible deste apousento e ollar incansablemente o teu retrato dáme un pouco de
consolo. Pero tamén dor cando penso que quizais non volva verte nunca. ¿Nunca?
¿É posible que non volva verte? ¿Abandonáchesme para sempre? Estou tronzada, a
túa pobre Mariana non resiste máis, estase desmaiando ó acabar esta carta.
Adeus, adeus, ten compaixón de min.
Soa
novamente a campá e, coma na escena anterior, Mariana mete apresuradamente a
carta no seu seo e únese ós cantos das súas compañeiras.
Cartas de amor da monxa portuguesa Mariana Alcoforado
PRIMEIRA
CARTA:
(Doce)
Pensa, meu amor, ata que punto
pecaches de imprudencia ó enganarme con
falsas esperanzas. ¡Malpocado de ti! Unha paixón da que tanto pracer esperaba
converteuse en desolación mortal, soamente comparable á crueldade da ausencia
que a provoca.
¿Este aloxamento privarame
eternamente de asomarme a uns ollos nos que vía tanto amor, uns ollos que me
deran a probar tantas emocións, uns ollos que o eran todo para min?
(Triste)
Os meus agora están orfos, ¡ai!,
da única luz que os alumeaba, non lles quedan máis que bágoas; chorar sen
tregua é o único que fago desde que coñecín a túa decisión de irte.
(Apaixoada)
Desde que te vin por primeira
vez, dinche a miña vida enteira e cheguei a encontrar unha especie de pracer en
sacrificáchela. Mil veces ó día os meus suspiros voan ó teu encontro, pero non
me devolven máis que descarnados avisos do meu infortunio e a todas horas
estanme murmurando: “¡deixa, pobre Mariana, deixa de consumirte en vano e de
segui-las pisadas dun amante que cruzou os mares para fuxir de ti, que vive en
Francia tan a gusto, rodeado de praceres, a quen as túas penas non lle
importan, que te dispensa de tanto arrebato e nin sequera cho agradece!”.
(Serena)
Pero
non, eu non podo decidirme a xulga-la túa conduta de forma tan inxuriosa, pola
contra, empéñome en xustifica-la. Non quero dar cabida á idea de que me
esqueceras.
Tan enfeitizada me deixaches que
negra ingratitude sería non seguir amándote. ¿Cómo é posible que o recordo de
momentos transidos de gozo acadara tanta inclemencia? ¿E ha de servir agora por
forza soamente para poñer grillóns ó meu corazón?
(Volve a apaixoarse)
A túa última carta, ¡ai!, sumiuno
nunha axitación de tan peculiar especie que semellaba estar facendo esforzos
por saírse de min e correr en busca túa. Quedeime anulada pola violencia desa
conmoción, ata o punto de que durante máis de tres horas tódolos sentidos me
abandonaron. Rexeitaban volver a unha vida que, se non me é dado gardar para
ti, estou condenada a perder. Voltei, ó meu pesar, á luz. E alagábame sentir que
estaba morrendo de amor, ditosa, por outra parte, de que o meu corazón
resistira a desagarradora proba da túa ausencia.
(Natural)
Despois
deste accidente, padecín diversas indisposicións, pois ¿cómo podo verme libre
de males mentres siga privada da túa presenza? Sopórtoos sen rechiar, xa que me
veñen de ti. ¿E así é como me pagas tanta tenrura? Pero dá igual, estou
decidida a adorarte mentres viva e a non mirar a ninguén máis; e tamén para ti
sería mellor non entrar noutros amores. ¿Cómo ías poder conformarte cunha
paixón menos ardente que a miña? Non hai tanto tempo eu semellábache fermosa,
aínda que non dubido que puídas atopar outra que me avantaxe en beleza, pero
non en capacidade de quererte. E sen amor, o demais non é nada.
(Case infantil)
Non
enchas as túas cartas de cousas inútiles, nin volvas dicirme que non te esqueza. Non perdo a
esperanza de que veñas pasar uns días comigo. ¿E por que non, ¡ai!, toda a
vida? Se me fose posible saír deste desventurado convento, pouco ía parar en
Portugal. Aventuraríame ó teu encontro sen miramentos nin trabas, para amarte e
seguirte por todo o mundo.
A
ocasión que proporcionou meu irmán para escribirche removeu en min certos
ámagos de alegría. Suplícoche que me digas porqué, sabendo que ías abandonarme, puxeches tanto empeño en
enfeitiza-la miña vontade. ¿Qué faría eu para merecer que viñeras turba-la paz
que gozaba no meu convento? Pero non te estou culpando de nada; non estou en
vea de maxinar vinganzas e soamente acuso ó rigor do meu destino, que ó separármonos
nos asestou o máis temible dos golpes, aínda que non conseguira afasta-los
nosos corazóns.
O amor atounos un ó outro para
toda a vida. Se che interesa a miña, tómate a molestia de escribirme a miúdo,
que ben merezo ter noticias de cómo andan o teu corazón e a túa fortuna, pero,
sobre todo, ven verme.
(Triste)
Adeus.
Cústame traballo separarme deste papel, ben quixera te-la ledicia coma el de
caer nas túas mans.
¡Ai,
cómo desvarío! Sei de sobra que iso non é posible. Adeus, non deixes de amarme
sempre nin de seguir facéndome sufrir máis penas aínda.
Memoria musical
Algunhas cantigas recollidas ó longo do curso que fumos incorporando ás nosas actuacións:
EL COCHERITO LERÉ
El cocherito, leré,
me dijo anoche, leré,
que si quería, leré,
montar en coche, leré.
Y yo le dije, leré,
con gran salero, leré,
no quiero coche, leré,
que me mareo, leré.
Si te mareas, leré,
a la botica, leré,
que el boticario, leré,
te dé pastillas, leré.
(Cantiga para o xogo da corda)
sábado, 17 de mayo de 2014
Letras Galegas 2014
“Non
tento máis que pedra e fume
e en toda cousa se meteu a tarde”
(Díaz Castro, Cortina)
|
Suscribirse a:
Entradas (Atom)