CUARTA CARTA
(Primeiro preocupada, logo enfadada)
O teu asistente acábame de
comunicar que unha treboada te obrigou a deterte no Algarve; a idea de que puideras estar en perigo tívome tan
obsesionada que se borraron por completo
as miñas penas.
¿Crees que ó teu
asistente lle pode interesar máis que a min o que che pasa? ¿Por que está el
mellor informado ca min? Por que non me escribiches. A túa inxustiza e a túa
ingratitude son o colmo.
Rexeito a idea de que o teu amor
por min acabou; prefiro abandonarme á miña paixón. ¿Cantas angustias me
aforrarías se o teu comportamento fora tan morno ó principio de coñecernos?
¿Pero quén non cedería ó engano daqueles ardores? ¡Cánto traballo costa
resolverse a desconfiar dos seres amados! O meu amor mantense tan fiel que só
me permite atoparte culpable para gozar do pracer de xustificarte.
(Lembrando)
Vencíchesme coa túa porfía,
arroubáchesme cos teus arrebatos, enfeitizáchesme coa túa dozura, atáchesme cos
teus xuramentos. É verdade que o teu amor me deparou ledicias insólitas, pero
agora págoas co meirande dos tormentos. As emocións que provocas son sempre
desmesuradas.
Se me resistira ó teu amor,
terías dereito a castigarme con toda a severidade, pero xulgueite digno de amor
xa antes de que me declarara-lo teu, e quedei cegada e entregueime a ti coma
unha tola.
Se sabías que non ías ficar en
Portugal, ¿por que me escolliches para facerme a túa vítima? Seguro que
encontrarías outra máis fermosa que che fixera gozar de idénticos praceres e
que co tempo se resinara á túa ausencia, a quen puideras abandonar sen
hipocrisía nin crueldade.
(Con certa tristura)
Ti decidiras volver a Francia.
Zarpaba un barco, ¿e qué?, ¿non puideches deixalo marchar? Escribírache a túa
familia, ¿e as vexacións ás que me someteu a miña? A túa honra requiríate, ¿e a
miña?, ¿tiven eu miramentos con ela? En canto á túa obriga de ir servir al-Rei,
se é certo o que del se conta, non precisa a túa axuda.
(Con naturalidade)
Aínda que pasar toda a vida xunto
a ti se me antolla unha felicidade inmensa, xa que o destino nos separou, estou
satisfeita de non traizoarte. ¿Cómo puideches deixarme para sempre? Xa non son
capaz de vivir sen o deleite de amarte. A miña familia, a miñas amizades e este
convento volvéronseme insoportables. Todo o que estou obrigada a mirar e a
facer é unha carga odiosa. ¿Qué sería de min se o meu corazón non rebosara de odio e de amor? ¿Podería levar unha
existencia lánguida e sen sobresaltos?
Todos se decataron do cambio do
meu carácter, das miñas maneiras, de todo o meu ser. A superiora faloume disto,
ó principio con acritude, logo abrandouse un pouco. Coido que llo confesei
todo. Ata as monxas máis austeras se apiadan do meu estado. A todos lles
impresiona o meu amor. E ti segues escribíndome esquelas frías, coa metade do
papel en branco, como se morreras de ganas de acabalas.
Estes días pasados dona Brites
empeñouse en levarme ata o miradoiro desde onde se ve Mertola, para distraerme.
Alí asaltáronme lembranzas e boteime a
chorar. Acompañoume novamente ó meu cuarto e tireime na cama, dándolle voltas á
idea dos poucos visos de curación do meu mal.
(Soñadora)
Desde alí víate camiñar cun garbo
que me fascinaba; a ese miradoiro estaba asomada cando sentín os primeiros
síntomas da miña paixón. Estaba segura de que te fixaras en min. Imaxinei que
te detiñas para que puidera admirar a graza e destreza coa que picabas espolas
ó teu cabalo, e sorprendíame sobresaltada cando pasabas por un tramo perigoso.
Empecei a interesarme polos teus movementos e a sentir que non me eras
indiferente.
Xa coñece-las consecuencias que
seguiron a aquel comezo. Non cabe esperar que as miñas cartas e os meus
reproches logren o que o meu amor non conseguiu. De sobra son consciente da
miña desgraza; ¿cómo non vou a temerme o peor, se me abandonaches?
¿Cómo esperar que non teñas
encantos máis que para min? Gustaríame que ningunha muller francesa se namorase
de ti, nin a ti che gustase ningunha. De sobra comprobei que non es capaz de
grandes paixóns e que poderías esquecerme perfectamente sen necesidade dun novo
namoramento. É evidente que eu sería máis desgraciada, pero ti non terías tanta
culpa.
(Con certo desprezo)
Xa vexo que segues en Francia sen
grandes praceres e en total liberdade. Retéñente aí algunhas comodidades e o
medo a ter que corresponderme. Pero quizais me estás enganando e outra muller
te teña máis fascinado do que lograron facelo os meus favores.
(Humilde)
Pensa nas miñas penas, na incerteza do meu porvir, nas miñas emocións, nas
miñas cartas, na miña desesperación, nas miñas ansias. ¡Mira que vas ser moi
desgraciado! Confesáchesme hai cinco o seis meses que tiveras amores cunha dama
do teu país. Se é ela a que che impide volver, dimo sen voltas. A pouca
esperanza que aínda me sostén prefiro perdela. Mándame o seu retrato nalgunha das
túas cartas e cóntame todo o que che di. Calquera cambio virame ben. Querería
ter tamén un retrato de teu irmá e de túa cuñada; téñolle apego a todo o que
significa algo para ti. De min mesma non son dona en absoluto. Hai momentos nos
que ata me considero capaz de pórme ó servizo da muller a quen ames.
Un oficial está esperando por
esta carta, así que teño que rematala. Cando che escribo paréceme que estou
falando contigo e que te teño un pouco máis cerca. Dentro de poucos días fará
un ano que me entreguei a ti sen reservas, o teu amor semellábame tan vehemente
e sincero que nunca puiden imaxinar o anoxo que chegarían a producirche os meus
favores, ata o punto de obrigarte a facer cincocentas leguas e expoñerte a un
naufraxio para evitalos. Non coido merecer ese pago.
(Despreciativa)
O oficial avísame de que se ten
que ir. ¡Qué présa ten! Seguramente deixará abandonada neste país a algunha
desventurada. Adeus. Cústame moito máis acabar esta carta do que che custou a
ti acabar comigo. Ámote mil veces máis que á miña vida, mil veces máis do que
imaxinaba. ¡Qué malo es comigo!, ¡qué cruel! Non me escribes e xa empezo outra
vez co mesmo e o oficial váiseme ir. ¿Qué máis dá? ¡Qué se vaia, estou
escribindo máis para min que para ti, o que necesito é desafogarme. ¿Qué fixen
eu para merecer tanta desventura! ¡E por qué viñeches envelena-la miña vida!
No hay comentarios:
Publicar un comentario