Cartas de amor da monxa portuguesa Mariana Alcoforado

QUINTA CARTA

Escríboche por última vez, xa  que cheguei ó convencemento de que non me queres,  eu tampouco debo seguir queréndote. Mandareiche todo o que conservo de ti. Encarguéillelo a dona Brites, quen tomará as precaucións precisas para garantirme que o retrato e as pulseiras que me deches cheguen ás túas mans. Hai uns días estiven a piques de romper e queimar estas prendas do teu amor que me son tan queridas. Pero non fun quen de chegar a semellante extremo. Quero gozar ata o último momento do sacrificio que me custa afastarme delas.

Non coñecín a fondo o exceso do meu amor ata que me propuxen de veras loitar contra el. Dinme conta de que vales menos que a miña paixón.

O amor propio non me axudou a tomar partido contra ti. Aguantei o teu desprezo como aguantaría o teu odio ou os celos por outra muller. Pero non soporto a túa indiferenza. As túas protestas de amizade e as ridículas frases de cumprido da túa última carta fixéronme entender que recibiches tódalas que levo escritas e que non fixeron mella no teu corazón. Odio a túa sinceridade,¿por que me arrebata-la miña paixón? Non buscaba que me desenganaras. És indigno de que te ame, quero que o saibas, e tamén coñezo a túa mesquindade. Pídoche por favor que non me escribas máis, que me axudes a esquecerte por completo, suplícocho.

       

Non alteres o estado de ánimo ó que me dispoño. Coido que xa podes estar contento do mal que me causaches. Prometo non odiarte, demasiado escarmentada estou dos sentimentos exaltados.

Estou convencida de que podería atopar aquí na miña terra un amante máis fiel, pero ¿quén ía poder inspirarme amor?, ¿e cómo ía a colmarme a paixón doutro? ¿Non sei por experiencia que un corazón namorado non esquece nunca a quen lle fixo coñecer de qué arrebatos era capaz? ¿Por qué unha inclinación cega e un fado cruel soen aliarse para facernos elixir a aqueles que vibran diante doutra?

(Con ironía)

Non nego que puidera esperar algunha distracción dun novo compromiso, e ata encontrar a un amante sincero, pero é tanta a compaixón que me produzo a min mesma que sentiría un gran escrúpulo antes de poñer ó último home do mundo na tesitura á que me reduciches ti.

Polo momento sego tratando de desculparte, e imbuínme da idea de que unha monxa non é digna de ser amada. Pero por outra parte, paréceme que comprometerse cunha monxa é preferible a facelo con outras mulleres. Nada lle impide a unha monxa cultivar constantemente a súa paixón, as múltiples solicitacións do mundo nin a disipan nin a perturban. Non debe de ser moi agradable ver á muller amada distraída en mil frivolidades, e precísase ser ben pouco sensible para aguantar sen impaciencias as súas conversas sobre reunións, vestidos e paseos.

A ameaza dos celos é incesante, esixen miramentos, caprichos e atención ó seu parolar. ¿Quén garantirá que non soporten sempre ós seus esposos con noxo e sen aprobación. ¡Cómo deben desconfiar dun amante que non lles pida contas detalladas, capaz de crer a cegas todo canto lle din e que consinta velas entregadas a esas ocupacións.

Pero non pretendo demostrarche con razóns a obriga que terías de quererme. Coñezo demasiado ben a forza do meu sino como para intentar recuperalo, converteríame nunha desgraciada para toda a vida. ¿Non o era xa cando me visitabas a diario? Morría de medo imaxinando que me puideras traizoar, quería verte a cada momento, sobresaltábame o perigo que corrías ó entrar no convento, cando estabas na guerra non podía vivir, queimábame o desexo de ser máis fermosa e máis digna de ti, maldicía a mediocridade da miña circunstancia, non consideraba suficiente o meu amor, inquietábame a xenreira da miña familia cara a ti e achábame sumida nun estado tan lamentable coma o de agora. Se me deras probas de amor desde que abandonaches Portugal, faría todo lo posible por saír de aquí, disfrazaríame para correr en busca túa.

¿Pero qué sería de min, ai, se ó chegar a Francia te desentenderas da miña sorte?, ¿qué desconcerto? e, sobre todo, o colmo da vergonza para a miña familia. Estouche falando con sensatez por unha vez na miña vida.

¿Reflexionaches sobre a forma que tiveches de tratarme? ¿Nunca te paraches a pensar que estás máis obrigado a min que a ninguén neste mundo? Ameite insensatamente, desprezando tódalas convencións. Non te portaches coma un home de ben; tés que sentires aversión por min para non amarme tolamente; e eu déixeme engaiolar, ¿qué fixeches para namorarme?

¿Non buscaches outros praceres?, ¿renunciaches ó xogo ou á caza? ¿Non fuches o primeiro en saír para a guerra e o último en volver? Expuxécheste sen necesidade, desouvindo os meus rogos, non fixeches xestión algunha para establecerte en Portugal. Unha carta de teu irmá abondou para que marcharas, sen dubidalo nin un instante. Eu mesma convoquei sobre min a desdicha. Acostumeite desde o principio, ai, a unha paixón desmesurada e sen reservas, e para conseguir que nos amen hai que usar artificios. Hai que despregar destreza para inventar trucos que engaiolen, o amor a pau seco non esperta amor.

Ti querías que te amase e  non aforrarías nada conseguilo,  pero decatácheste de que para ter éxito na túa empresa, non precisabas pór en xogo a paixón.

¡Qué perfidia a túa! Se o azar te volve traer algunha vez por este país, a vinganza da miña familia caerá sobre ti. ¿Cando deixará de sentirse desgarrado o meu corazón?, ¿ai, cando me verei libre desta cruel turbación? E a pesares de todo non creo desexarche ningún mal e estaría disposta a aceptar que foras ditoso.

Gustaríame escribirche outra carta cando chegue a acadar maior calma: e sería un pracer enorme poder reprocharte  o teu inxusto proceder, e convencerte de que me refiro  con indiferenza á túa traizón, de que  esquecín antergos praceres e dores e que soamente me acordo de ti cando quero.

Lévasme vantaxe, xa que a paixón que me inspiraches fíxome perde-la  cabeza. Era inxenua, metéranme neste convento  desde moi noviña, non tratara máis que con xente desagradable e nunca escoitara afagos coma os que ti me dirixías. E pareceume que era a ti a quen debía os encantos e a beleza que descubrías en min e que eu empecei a descubrir tamén. Ouvía falar ben de ti ós demais, todos me predispoñían no teu favor e ti mesmo me provocabas a amarte sen remedio. Pero ó fin volvín en min daquel feitizo.

Ó devolverche as cartas gardarei as dúas últimas, e penso lelas máis veces para non volver  caer nas tentacións que tan caras me custaron. Doume conta de que aínda continúo obsesionada polo afán de reprocharche a túa infidelidade. Prometinche acadar unha situación de maior sosego. Se non o consigo terei que tomar unha resolución extrema. Non quero nada máis de ti. É unha demencia seguir repetindo o mesmo tantas veces; o que teño que facer é deixarte en paz e non volver a pensar en ti. Incluso creo que non vou  volver a escribirche  nunca. ¿Quén me obriga a estarche dando conta dos meus distintos estados de ánimo?