Cartas de amor da monxa portuguesa Mariana Alcoforado

PRIMEIRA CARTA:

        (Doce)

Pensa, meu amor, ata que punto pecaches de imprudencia ó  enganarme con falsas esperanzas. ¡Malpocado de ti! Unha paixón da que tanto pracer esperaba converteuse en desolación mortal, soamente comparable á crueldade da ausencia que a provoca.

¿Este aloxamento privarame eternamente de asomarme a uns ollos nos que vía tanto amor, uns ollos que me deran a probar tantas emocións, uns ollos que o eran todo para min?

(Triste)

Os meus agora están orfos, ¡ai!, da única luz que os alumeaba, non lles quedan máis que bágoas; chorar sen tregua é o único que fago desde que coñecín a túa decisión de irte.

(Apaixoada)

Desde que te vin por primeira vez, dinche a miña vida enteira e cheguei a encontrar unha especie de pracer en sacrificáchela. Mil veces ó día os meus suspiros voan ó teu encontro, pero non me devolven máis que descarnados avisos do meu infortunio e a todas horas estanme murmurando: “¡deixa, pobre Mariana, deixa de consumirte en vano e de segui-las pisadas dun amante que cruzou os mares para fuxir de ti, que vive en Francia tan a gusto, rodeado de praceres, a quen as túas penas non lle importan, que te dispensa de tanto arrebato e nin sequera cho agradece!”.

        (Serena)

        Pero non, eu non podo decidirme a xulga-la túa conduta de forma tan inxuriosa, pola contra, empéñome en xustifica-la. Non quero dar cabida á idea de que me esqueceras.

Tan enfeitizada me deixaches que negra ingratitude sería non seguir amándote. ¿Cómo é posible que o recordo de momentos transidos de gozo acadara tanta inclemencia? ¿E ha de servir agora por forza soamente para poñer grillóns ó meu corazón?

        (Volve a apaixoarse)

A túa última carta, ¡ai!, sumiuno nunha axitación de tan peculiar especie que semellaba estar facendo esforzos por saírse de min e correr en busca túa. Quedeime anulada pola violencia desa conmoción, ata o punto de que durante máis de tres horas tódolos sentidos me abandonaron. Rexeitaban volver a unha vida que, se non me é dado gardar para ti, estou condenada a perder. Voltei, ó meu pesar, á luz. E alagábame sentir que estaba morrendo de amor, ditosa, por outra parte, de que o meu corazón resistira a desagarradora proba da túa ausencia.

        (Natural)

        Despois deste accidente, padecín diversas indisposicións, pois ¿cómo podo verme libre de males mentres siga privada da túa presenza? Sopórtoos sen rechiar, xa que me veñen de ti. ¿E así é como me pagas tanta tenrura? Pero dá igual, estou decidida a adorarte mentres viva e a non mirar a ninguén máis; e tamén para ti sería mellor non entrar noutros amores. ¿Cómo ías poder conformarte cunha paixón menos ardente que a miña? Non hai tanto tempo eu semellábache fermosa, aínda que non dubido que puídas atopar outra que me avantaxe en beleza, pero non en capacidade de quererte. E sen amor, o demais non é nada.

        (Case infantil)

        Non enchas as túas cartas de cousas inútiles, nin volvas  dicirme que non te esqueza. Non perdo a esperanza de que veñas pasar uns días comigo. ¿E por que non, ¡ai!, toda a vida? Se me fose posible saír deste desventurado convento, pouco ía parar en Portugal. Aventuraríame ó teu encontro sen miramentos nin trabas, para amarte e seguirte por todo o mundo.    

        A ocasión que proporcionou meu irmán para escribirche removeu en min certos ámagos de alegría. Suplícoche que me digas porqué, sabendo  que ías abandonarme, puxeches tanto empeño en enfeitiza-la miña vontade. ¿Qué faría eu para merecer que viñeras turba-la paz que gozaba no meu convento? Pero non te estou culpando de nada; non estou en vea de maxinar vinganzas e soamente acuso ó rigor do meu destino, que ó separármonos nos asestou o máis temible dos golpes, aínda que non conseguira afasta-los nosos corazóns.

O amor atounos un ó outro para toda a vida. Se che interesa a miña, tómate a molestia de escribirme a miúdo, que ben merezo ter noticias de cómo andan o teu corazón e a túa fortuna, pero, sobre todo, ven verme.

        (Triste)

        Adeus. Cústame traballo separarme deste papel, ben quixera te-la ledicia coma el de caer nas túas mans.

        ¡Ai, cómo desvarío! Sei de sobra que iso non é posible. Adeus, non deixes de amarme sempre nin de seguir facéndome sufrir máis penas aínda.

Soa a campá: seis bategadas. As monxas cantan.