Centenario de "Platero y yo"

Cartas de amor da monxa portuguesa Mariana Alcoforado

Cartas de amor da monxa portuguesa Mariana Alcoforado

QUINTA CARTA

Escríboche por última vez, xa  que cheguei ó convencemento de que non me queres,  eu tampouco debo seguir queréndote. Mandareiche todo o que conservo de ti. Encarguéillelo a dona Brites, quen tomará as precaucións precisas para garantirme que o retrato e as pulseiras que me deches cheguen ás túas mans. Hai uns días estiven a piques de romper e queimar estas prendas do teu amor que me son tan queridas. Pero non fun quen de chegar a semellante extremo. Quero gozar ata o último momento do sacrificio que me custa afastarme delas.

Non coñecín a fondo o exceso do meu amor ata que me propuxen de veras loitar contra el. Dinme conta de que vales menos que a miña paixón.

O amor propio non me axudou a tomar partido contra ti. Aguantei o teu desprezo como aguantaría o teu odio ou os celos por outra muller. Pero non soporto a túa indiferenza. As túas protestas de amizade e as ridículas frases de cumprido da túa última carta fixéronme entender que recibiches tódalas que levo escritas e que non fixeron mella no teu corazón. Odio a túa sinceridade,¿por que me arrebata-la miña paixón? Non buscaba que me desenganaras. És indigno de que te ame, quero que o saibas, e tamén coñezo a túa mesquindade. Pídoche por favor que non me escribas máis, que me axudes a esquecerte por completo, suplícocho.

       

Non alteres o estado de ánimo ó que me dispoño. Coido que xa podes estar contento do mal que me causaches. Prometo non odiarte, demasiado escarmentada estou dos sentimentos exaltados.

Estou convencida de que podería atopar aquí na miña terra un amante máis fiel, pero ¿quén ía poder inspirarme amor?, ¿e cómo ía a colmarme a paixón doutro? ¿Non sei por experiencia que un corazón namorado non esquece nunca a quen lle fixo coñecer de qué arrebatos era capaz? ¿Por qué unha inclinación cega e un fado cruel soen aliarse para facernos elixir a aqueles que vibran diante doutra?

(Con ironía)

Non nego que puidera esperar algunha distracción dun novo compromiso, e ata encontrar a un amante sincero, pero é tanta a compaixón que me produzo a min mesma que sentiría un gran escrúpulo antes de poñer ó último home do mundo na tesitura á que me reduciches ti.

Polo momento sego tratando de desculparte, e imbuínme da idea de que unha monxa non é digna de ser amada. Pero por outra parte, paréceme que comprometerse cunha monxa é preferible a facelo con outras mulleres. Nada lle impide a unha monxa cultivar constantemente a súa paixón, as múltiples solicitacións do mundo nin a disipan nin a perturban. Non debe de ser moi agradable ver á muller amada distraída en mil frivolidades, e precísase ser ben pouco sensible para aguantar sen impaciencias as súas conversas sobre reunións, vestidos e paseos.

A ameaza dos celos é incesante, esixen miramentos, caprichos e atención ó seu parolar. ¿Quén garantirá que non soporten sempre ós seus esposos con noxo e sen aprobación. ¡Cómo deben desconfiar dun amante que non lles pida contas detalladas, capaz de crer a cegas todo canto lle din e que consinta velas entregadas a esas ocupacións.

Pero non pretendo demostrarche con razóns a obriga que terías de quererme. Coñezo demasiado ben a forza do meu sino como para intentar recuperalo, converteríame nunha desgraciada para toda a vida. ¿Non o era xa cando me visitabas a diario? Morría de medo imaxinando que me puideras traizoar, quería verte a cada momento, sobresaltábame o perigo que corrías ó entrar no convento, cando estabas na guerra non podía vivir, queimábame o desexo de ser máis fermosa e máis digna de ti, maldicía a mediocridade da miña circunstancia, non consideraba suficiente o meu amor, inquietábame a xenreira da miña familia cara a ti e achábame sumida nun estado tan lamentable coma o de agora. Se me deras probas de amor desde que abandonaches Portugal, faría todo lo posible por saír de aquí, disfrazaríame para correr en busca túa.

¿Pero qué sería de min, ai, se ó chegar a Francia te desentenderas da miña sorte?, ¿qué desconcerto? e, sobre todo, o colmo da vergonza para a miña familia. Estouche falando con sensatez por unha vez na miña vida.

¿Reflexionaches sobre a forma que tiveches de tratarme? ¿Nunca te paraches a pensar que estás máis obrigado a min que a ninguén neste mundo? Ameite insensatamente, desprezando tódalas convencións. Non te portaches coma un home de ben; tés que sentires aversión por min para non amarme tolamente; e eu déixeme engaiolar, ¿qué fixeches para namorarme?

¿Non buscaches outros praceres?, ¿renunciaches ó xogo ou á caza? ¿Non fuches o primeiro en saír para a guerra e o último en volver? Expuxécheste sen necesidade, desouvindo os meus rogos, non fixeches xestión algunha para establecerte en Portugal. Unha carta de teu irmá abondou para que marcharas, sen dubidalo nin un instante. Eu mesma convoquei sobre min a desdicha. Acostumeite desde o principio, ai, a unha paixón desmesurada e sen reservas, e para conseguir que nos amen hai que usar artificios. Hai que despregar destreza para inventar trucos que engaiolen, o amor a pau seco non esperta amor.

Ti querías que te amase e  non aforrarías nada conseguilo,  pero decatácheste de que para ter éxito na túa empresa, non precisabas pór en xogo a paixón.

¡Qué perfidia a túa! Se o azar te volve traer algunha vez por este país, a vinganza da miña familia caerá sobre ti. ¿Cando deixará de sentirse desgarrado o meu corazón?, ¿ai, cando me verei libre desta cruel turbación? E a pesares de todo non creo desexarche ningún mal e estaría disposta a aceptar que foras ditoso.

Gustaríame escribirche outra carta cando chegue a acadar maior calma: e sería un pracer enorme poder reprocharte  o teu inxusto proceder, e convencerte de que me refiro  con indiferenza á túa traizón, de que  esquecín antergos praceres e dores e que soamente me acordo de ti cando quero.

Lévasme vantaxe, xa que a paixón que me inspiraches fíxome perde-la  cabeza. Era inxenua, metéranme neste convento  desde moi noviña, non tratara máis que con xente desagradable e nunca escoitara afagos coma os que ti me dirixías. E pareceume que era a ti a quen debía os encantos e a beleza que descubrías en min e que eu empecei a descubrir tamén. Ouvía falar ben de ti ós demais, todos me predispoñían no teu favor e ti mesmo me provocabas a amarte sen remedio. Pero ó fin volvín en min daquel feitizo.

Ó devolverche as cartas gardarei as dúas últimas, e penso lelas máis veces para non volver  caer nas tentacións que tan caras me custaron. Doume conta de que aínda continúo obsesionada polo afán de reprocharche a túa infidelidade. Prometinche acadar unha situación de maior sosego. Se non o consigo terei que tomar unha resolución extrema. Non quero nada máis de ti. É unha demencia seguir repetindo o mesmo tantas veces; o que teño que facer é deixarte en paz e non volver a pensar en ti. Incluso creo que non vou  volver a escribirche  nunca. ¿Quén me obriga a estarche dando conta dos meus distintos estados de ánimo?

Cartas de amor da monxa portuguesa Mariana Alcoforado

CUARTA CARTA

(Primeiro preocupada, logo enfadada)

O teu asistente acábame de comunicar que unha treboada te obrigou a deterte no Algarve; a idea de  que puideras estar en perigo tívome tan obsesionada que se  borraron por completo as miñas penas.

¿Crees que ó teu asistente lle pode interesar máis que a min o que che pasa? ¿Por que está el mellor informado ca min? Por que non me escribiches. A túa inxustiza e a túa ingratitude son o colmo.

Rexeito a idea de que o teu amor por min acabou; prefiro abandonarme á miña paixón. ¿Cantas angustias me aforrarías se o teu comportamento fora tan morno ó principio de coñecernos? ¿Pero quén non cedería ó engano daqueles ardores? ¡Cánto traballo costa resolverse a desconfiar dos seres amados! O meu amor mantense tan fiel que só me permite atoparte culpable para gozar do pracer de xustificarte.

(Lembrando)

Vencíchesme coa túa porfía, arroubáchesme cos teus arrebatos, enfeitizáchesme coa túa dozura, atáchesme cos teus xuramentos. É verdade que o teu amor me deparou ledicias insólitas, pero agora págoas co meirande dos tormentos. As emocións que provocas son sempre desmesuradas.

Se me resistira ó teu amor, terías dereito a castigarme con toda a severidade, pero xulgueite digno de amor xa antes de que me declarara-lo teu, e quedei cegada e entregueime a ti coma unha tola.

Se sabías que non ías ficar en Portugal, ¿por que me escolliches para facerme a túa vítima? Seguro que encontrarías outra máis fermosa que che fixera gozar de idénticos praceres e que co tempo se resinara á túa ausencia, a quen puideras abandonar sen hipocrisía nin crueldade.

(Con certa tristura)

Ti decidiras volver a Francia. Zarpaba un barco, ¿e qué?, ¿non puideches deixalo marchar? Escribírache a túa familia, ¿e as vexacións ás que me someteu a miña? A túa honra requiríate, ¿e a miña?, ¿tiven eu miramentos con ela? En canto á túa obriga de ir servir al-Rei, se é certo o que del se conta, non precisa a túa axuda.

(Con naturalidade)

Aínda que pasar toda a vida xunto a ti se me antolla unha felicidade inmensa, xa que o destino nos separou, estou satisfeita de non traizoarte. ¿Cómo puideches deixarme para sempre? Xa non son capaz de vivir sen o deleite de amarte. A miña familia, a miñas amizades e este convento volvéronseme insoportables. Todo o que estou obrigada a mirar e a facer é unha carga odiosa. ¿Qué sería de min se o meu corazón non rebosara  de odio e de amor? ¿Podería levar unha existencia lánguida e sen sobresaltos?

Todos se decataron do cambio do meu carácter, das miñas maneiras, de todo o meu ser. A superiora faloume disto, ó principio con acritude, logo abrandouse un pouco. Coido que llo confesei todo. Ata as monxas máis austeras se apiadan do meu estado. A todos lles impresiona o meu amor. E ti segues escribíndome esquelas frías, coa metade do papel en branco, como se morreras de ganas de acabalas.

Estes días pasados dona Brites empeñouse en levarme ata o miradoiro desde onde se ve Mertola, para distraerme. Alí  asaltáronme lembranzas e boteime a chorar. Acompañoume novamente ó meu cuarto e tireime na cama, dándolle voltas á idea dos poucos visos de curación do meu mal.

(Soñadora)

Desde alí víate camiñar cun garbo que me fascinaba; a ese miradoiro estaba asomada cando sentín os primeiros síntomas da miña paixón. Estaba segura de que te fixaras en min. Imaxinei que te detiñas para que puidera admirar a graza e destreza coa que picabas espolas ó teu cabalo, e sorprendíame sobresaltada cando pasabas por un tramo perigoso. Empecei a interesarme polos teus movementos e a sentir que non me eras indiferente.

Xa coñece-las consecuencias que seguiron a aquel comezo. Non cabe esperar que as miñas cartas e os meus reproches logren o que o meu amor non conseguiu. De sobra son consciente da miña desgraza; ¿cómo non vou a temerme o peor, se me abandonaches?

¿Cómo esperar que non teñas encantos máis que para min? Gustaríame que ningunha muller francesa se namorase de ti, nin a ti che gustase ningunha. De sobra comprobei que non es capaz de grandes paixóns e que poderías esquecerme perfectamente sen necesidade dun novo namoramento. É evidente que eu sería máis desgraciada, pero ti non terías tanta culpa.

(Con certo desprezo)

Xa vexo que segues en Francia sen grandes praceres e en total liberdade. Retéñente aí algunhas comodidades e o medo a ter que corresponderme. Pero quizais me estás enganando e outra muller te teña máis fascinado do que lograron facelo os meus favores.

(Humilde)

Pensa nas miñas penas, na incerteza do meu porvir, nas miñas emocións, nas miñas cartas, na miña desesperación, nas miñas ansias. ¡Mira que vas ser moi desgraciado! Confesáchesme hai cinco o seis meses que tiveras amores cunha dama do teu país. Se é ela a que che impide volver, dimo sen voltas. A pouca esperanza que aínda me sostén prefiro perdela. Mándame o seu retrato nalgunha das túas cartas e cóntame todo o que che di. Calquera cambio virame ben. Querería ter tamén un retrato de teu irmá e de túa cuñada; téñolle apego a todo o que significa algo para ti. De min mesma non son dona en absoluto. Hai momentos nos que ata me considero capaz de pórme ó servizo da muller a quen ames.

Un oficial está esperando por esta carta, así que teño que rematala. Cando che escribo paréceme que estou falando contigo e que te teño un pouco máis cerca. Dentro de poucos días fará un ano que me entreguei a ti sen reservas, o teu amor semellábame tan vehemente e sincero que nunca puiden imaxinar o anoxo que chegarían a producirche os meus favores, ata o punto de obrigarte a facer cincocentas leguas e expoñerte a un naufraxio para evitalos. Non coido merecer ese pago.

(Despreciativa)

O oficial avísame de que se ten que ir. ¡Qué présa ten! Seguramente deixará abandonada neste país a algunha desventurada. Adeus. Cústame moito máis acabar esta carta do que che custou a ti acabar comigo. Ámote mil veces máis que á miña vida, mil veces máis do que imaxinaba. ¡Qué malo es comigo!, ¡qué cruel! Non me escribes e xa empezo outra vez co mesmo e o oficial váiseme ir. ¿Qué máis dá? ¡Qué se vaia, estou escribindo máis para min que para ti, o que necesito é desafogarme. ¿Qué fixen eu para merecer tanta desventura! ¡E por qué viñeches envelena-la miña vida!

Adeus. Perdóame. Non me atrevo a pedirche que me ames, xa ves a qué situación me veo condenada pola sorte. Adeus.

Cartas de amor da monxa portuguesa Mariana Alcoforado

CARTA TERCEIRA:

(Dramática)

¿Qué va ser de min! ¿Qué queres que faga? Esperaba que me escribiras largas misivas desde tódolos lugares por onde foras pasando, que alimentases a miña paixón coa esperanza de volver a verte; maxinaba que a confianza na túa lealdade me proporcionaría sosego,  que me deixaría a salvo da dor. Incluso planeara facer tódolos esforzos que estiveran na miña man para curarme, se  chegara á certeza de que me esqueceras por completo.

O teu afastamento, algúns impulsos devotos, o temor de arruinar definitivamente o que me queda de saúde, os escasos indicios de que vaias volver, o enfriamento da túa paixón, a túa partida e mil razóns máis parecían prometerme un socorro  bastante seguro. Non tendo que loitar contra min mesma, non sospeitaba que foran tantas as miñas fraquezas, nin podía coñecer de antemán todo o que estou sufrindo hoxe ¡coitada de min!

(Moi dramática)

¿Non che dá pena que teña que chorar en soidade a miña desventura? Esta idea mátame, atérrame a túa escasa sensibilidade. Traizoáchesme cando me dicías que che encantaba estar a soias comigo; aqueles arrebatos e entusiasmos soamente foron unha resposta á miña porfía. Premeditáche-lo designio de inflamarme e non consideráche-lo meu apaixonamento máis que coma un triunfo, sen que o teu corazón recibira ningunha ferida. ¿Non che parece unha falla de delicadeza desperdiciar os meus raptos amorosos? ¿Cómo é posible que tanto amor non fora capaz de facerte completamente feliz? Séntoo por ti, polos goces incalculables que perdiches.

(Romántica)

Se os coñeceras, ¡ai!, comprenderías que é algo moito máis grande amar violentamente que ser amado. Non sei  quen son, nin o que fago, nin o que quero. Ámote con loucura. Mataríame, morrería de dor se estivera convencida de que non acadas sosego, de que a túa vida é turbación e delirio, que choras sen cesar e que todo che é odioso. Se non podo goberna-los meus propios males, ¿cómo ía a soporta-la dor que me engadirán os teus, mil veces máis intensos?

E, nembargante, non son capaz de desexar que non penses en min; e calquera cousa que che poida dar alegría, todo aquilo que en Francia te emocione ou che está facendo gozar, prodúceme uns ciumes furibundos.

Non sei porque che escribo, xa vexo que soamente conseguirei esperta-la túa lástima. Depréciome a min mesma cando penso en todo o que sacrifiquei por ti: perdín a miña reputación, desencadeei a cólera dos meus pais, enfronteime á severidade das leis deste país para coas monxas, e expúxenme á túa ingratitude, que é a máis grande das desgrazas. E non obstante, doume conta de que os meus remordementos non son sinceros; desde o fondo do meu corazón desexaría correr perigos aínda maiores por causa do teu amor, e experimento un pracer diabólico ó pensar que arrisquei a miña vida e a miña honra. Incluso me parecen  insatisfactorias as miñas penas e o exceso do meu amor. Vivo oscilando entre o desexo de conserva-la vida e o de perdela. ¡Oh, morro de vergonza!

Se te amara tanto como che declarei mil veces, ¿non tería que morrer hai tempo? Vinte marchar, non abrigo esperanzas de volver a verte e, sen embargo, sigo respirando. Perdoa a miña traizón. Pero non, non me perdoes. Trátame con rudeza, dime que me esixes morrer de amor. Invoco a túa axuda para dominarme e pór remate ás miñas indecisións cun acto de desesperación inequívoca. Un final tráxico obrigaríate a pensar en min asiduamente e quizais trastornase a túa sensibilidade a miña morte. ¿Non sería preferible isto a vivir reducida a este estado?

Adeus. Ogallá non te coñecera nunca. ¡Pero, ai, con que intensidade experimento a falsidade do que che digo, cómo sinto, que prefiro mil veces a desdicha de seguir amándote á de non encontrarte!

Adeus. Prométeme chorar se sucumbo á dor; e ogallá a violencia da miña paixón logre que te afastes con desgusto das cousas do mundo. Abondaríame con este consolo e, incluso, perderte para sempre, o que non querería sería deixarte en mans doutra. ¿Non sería unha enorme crueldade pola túa parte aproveita-la miña desesperación para volverte máis atractivo e presumir de inspirar nunha muller a paixón máis grande que viron os séculos?

Adeus de novo. As miñas cartas son demasiado longas, non teño consideración contigo, perdóame. Atrévome a esperar que sexas indulxente cunha pobre tola que antes de namorarse de ti non o estaba. Agradézoche desde o fondo da alma que sexas ti o causante da miña calexa sen saída e odio a tranquilidade na que vivía antes de coñecerte. Adeus, o meu amor medra cada pouco. ¡Cantas cousas, ai, me quedan por dicirche!

Cartas de amor da monxa portuguesa Mariana Alcoforado

SEGUNDA CARTA:

        (Tímida)

Paréceme que atento gravemente contra o meu corazón ó intentar darche a coñece-los meus sentimentos a traveso dunha carta. ¡Que ditosa sería se puideras xulgalos cinguíndote á violencia dos teus! Pero non está ben que me maltrates coma o vés facendo, cun esquecemento que a min me desalenta e a ti tería que avergonzarte.

(Como falando consigo mesma)

Ben sei que fun unha ilusa ó supor que ías portarte con lealdade, pero coidei que o meu amor me facía acredora dunha felicidade por enriba da corrente. A túa tendencia a traizoarme triunfou sobre a xustiza que lle debías a canto fixen por ti. Non amingoaría a miña desgraza se soubera que segues amando soamente porque te amo eu. Pero, ¡ai!, ben lonxe estou de acadar tal desexo, porque xa son seis meses os que levo sen carta túas.

¡Como non se me ocorreu maxinar que os meus goces se consumirían antes que o meu amor! ¿E que esperaba?, ¿que te quedarás eternamente en Portugal, renunciando á túa patria e á túa fortuna para consagrarte a min? Nin as miñas penas poden recibir consolo nin a lembranza daqueles praceres acadan a colmarme máis que de desesperación.

¡Pobre de min!,  sei de sobra que tódolos impulsos que trastornaron a miña cabeza e o meu corazón, non estaban aguilloados máis que polas túas ansias de gozar, e consumíanse unha vez saciadas esas ansias. Fixen mal en non presenti-las consecuencias que agora padezo. En vez diso, entregábame a ti por enteiro, incapaz de maxinar nada que puidera vir a envelena-la miña dicha. Estaba demasiado a gusto contigo, e gozar a conciencia dese gusto impedíame pensar que algún día podería perdelo.

(Con viveza)

Lembro terche dito que me ías converter nunha desgraciada; pero eran temores que se desvanecían inmediatamente; gozaba en sacrificalos para ti e abandonarme de novo ó feitizo das túas protestas. Coñezo ben o remedio dos meus males, e sei que con deixar de amarte me vería libre deles. Pero, ¡que triste remedio!, mellor sufrindo que esquecerte. No fondo, máis mágoa me dás ti, porque é preferible estar penando a gozar dos lánguidos praceres que as túas amantes francesas che poidan proporcionar. Parécesme digno de compaixón. Desafíote a que me esquezas por completo. Eu son máis feliz que ti, porque a miña mente está máis ocupada.

(Narrando)

Hai pouco nomeáronme porteira do convento e os que me falan coidan que estou louca, porque xamais lles contesto a dereitas. E máis loucas ca min teñen que esta-las monxas se creen que o meu mal se arranxa con coidados.

Non sabes como envexo a Emmanuel e Francisco, que teñen a sorte de estar ó teu carón todo o día. ¿Por que non merezo eu esa mesma sorte? Seguiríate a onde fora e poñería a miña alma toda ó teu servizo. O que máis desexo neste mundo é verte. Di, ¿lémbraste de min polo menos? Con saber que me lembras abondaríame, pero nin esa certeza me atrevo a abrigar.

E non creas que me arrepinto de terte adorado: estou encantada de que me seduciras. A túa ausencia non amingoa nin un chisco o arrebato da miña paixón. Quero que o saiba todo o mundo, non fago diso ningún misterio e entusiásmame chegar a facer todo o que fixen por ti, desafiando calquera tipo de convencionalismo. Toda a miña honra e a miña relixión aposteinas á única carta de seguirte amando perdidamente toda a vida.

(Orgullosa)

Non che digo todas estas cousas para que te sintas obrigado a escribirme. Non me des nada á forza, ¡por Deus!, non quero recibir nada que non brote do teu propio impulso. Desculpareite gustosa se o teu gusto é non tomarte a molestia de escribirme. Estou predisposta de todo corazón a perdoarche.

Esta mañá un oficial francés tivo a caridade de estarme falando de ti máis de tres horas. Díxome que en Francia se firmou a paz. Se é verdade, ¿non poderías vir verme e levarme contigo? Pero non o merezo, fai o que che pareza mellor, o meu amor xa non depende de cómo me trates.

(Con naturalidade)

Desde que te fuches, non volvín ter boa saúde e o meu único alivio consiste en repeti-lo teu nome sen cesar durante todo o día. Algunhas monxas fálanme de ti algunhas veces. Saio o menos posible deste apousento e ollar incansablemente o teu retrato dáme un pouco de consolo. Pero tamén dor cando penso que quizais non volva verte nunca. ¿Nunca? ¿É posible que non volva verte? ¿Abandonáchesme para sempre? Estou tronzada, a túa pobre Mariana non resiste máis, estase desmaiando ó acabar esta carta. Adeus, adeus, ten compaixón de min.

Soa novamente a campá e, coma na escena anterior, Mariana mete apresuradamente a carta no seu seo e únese ós cantos das súas compañeiras.

Cartas de amor da monxa portuguesa Mariana Alcoforado

PRIMEIRA CARTA:

        (Doce)

Pensa, meu amor, ata que punto pecaches de imprudencia ó  enganarme con falsas esperanzas. ¡Malpocado de ti! Unha paixón da que tanto pracer esperaba converteuse en desolación mortal, soamente comparable á crueldade da ausencia que a provoca.

¿Este aloxamento privarame eternamente de asomarme a uns ollos nos que vía tanto amor, uns ollos que me deran a probar tantas emocións, uns ollos que o eran todo para min?

(Triste)

Os meus agora están orfos, ¡ai!, da única luz que os alumeaba, non lles quedan máis que bágoas; chorar sen tregua é o único que fago desde que coñecín a túa decisión de irte.

(Apaixoada)

Desde que te vin por primeira vez, dinche a miña vida enteira e cheguei a encontrar unha especie de pracer en sacrificáchela. Mil veces ó día os meus suspiros voan ó teu encontro, pero non me devolven máis que descarnados avisos do meu infortunio e a todas horas estanme murmurando: “¡deixa, pobre Mariana, deixa de consumirte en vano e de segui-las pisadas dun amante que cruzou os mares para fuxir de ti, que vive en Francia tan a gusto, rodeado de praceres, a quen as túas penas non lle importan, que te dispensa de tanto arrebato e nin sequera cho agradece!”.

        (Serena)

        Pero non, eu non podo decidirme a xulga-la túa conduta de forma tan inxuriosa, pola contra, empéñome en xustifica-la. Non quero dar cabida á idea de que me esqueceras.

Tan enfeitizada me deixaches que negra ingratitude sería non seguir amándote. ¿Cómo é posible que o recordo de momentos transidos de gozo acadara tanta inclemencia? ¿E ha de servir agora por forza soamente para poñer grillóns ó meu corazón?

        (Volve a apaixoarse)

A túa última carta, ¡ai!, sumiuno nunha axitación de tan peculiar especie que semellaba estar facendo esforzos por saírse de min e correr en busca túa. Quedeime anulada pola violencia desa conmoción, ata o punto de que durante máis de tres horas tódolos sentidos me abandonaron. Rexeitaban volver a unha vida que, se non me é dado gardar para ti, estou condenada a perder. Voltei, ó meu pesar, á luz. E alagábame sentir que estaba morrendo de amor, ditosa, por outra parte, de que o meu corazón resistira a desagarradora proba da túa ausencia.

        (Natural)

        Despois deste accidente, padecín diversas indisposicións, pois ¿cómo podo verme libre de males mentres siga privada da túa presenza? Sopórtoos sen rechiar, xa que me veñen de ti. ¿E así é como me pagas tanta tenrura? Pero dá igual, estou decidida a adorarte mentres viva e a non mirar a ninguén máis; e tamén para ti sería mellor non entrar noutros amores. ¿Cómo ías poder conformarte cunha paixón menos ardente que a miña? Non hai tanto tempo eu semellábache fermosa, aínda que non dubido que puídas atopar outra que me avantaxe en beleza, pero non en capacidade de quererte. E sen amor, o demais non é nada.

        (Case infantil)

        Non enchas as túas cartas de cousas inútiles, nin volvas  dicirme que non te esqueza. Non perdo a esperanza de que veñas pasar uns días comigo. ¿E por que non, ¡ai!, toda a vida? Se me fose posible saír deste desventurado convento, pouco ía parar en Portugal. Aventuraríame ó teu encontro sen miramentos nin trabas, para amarte e seguirte por todo o mundo.    

        A ocasión que proporcionou meu irmán para escribirche removeu en min certos ámagos de alegría. Suplícoche que me digas porqué, sabendo  que ías abandonarme, puxeches tanto empeño en enfeitiza-la miña vontade. ¿Qué faría eu para merecer que viñeras turba-la paz que gozaba no meu convento? Pero non te estou culpando de nada; non estou en vea de maxinar vinganzas e soamente acuso ó rigor do meu destino, que ó separármonos nos asestou o máis temible dos golpes, aínda que non conseguira afasta-los nosos corazóns.

O amor atounos un ó outro para toda a vida. Se che interesa a miña, tómate a molestia de escribirme a miúdo, que ben merezo ter noticias de cómo andan o teu corazón e a túa fortuna, pero, sobre todo, ven verme.

        (Triste)

        Adeus. Cústame traballo separarme deste papel, ben quixera te-la ledicia coma el de caer nas túas mans.

        ¡Ai, cómo desvarío! Sei de sobra que iso non é posible. Adeus, non deixes de amarme sempre nin de seguir facéndome sufrir máis penas aínda.

Soa a campá: seis bategadas. As monxas cantan.

Memoria musical

Algunhas cantigas recollidas ó longo do curso que fumos incorporando ás nosas actuacións:

EL COCHERITO LERÉ

El cocherito, leré,

me dijo anoche, leré,

que si quería, leré,

montar en coche, leré.

Y yo le dije, leré,

con gran salero, leré,

no quiero coche, leré,

que me mareo, leré.

Si te mareas, leré,

a la botica, leré,

que el boticario, leré,

te dé pastillas, leré.

(Cantiga para o xogo da corda)