Cartas de amor da monxa portuguesa Mariana Alcoforado

CARTA TERCEIRA:

(Dramática)

¿Qué va ser de min! ¿Qué queres que faga? Esperaba que me escribiras largas misivas desde tódolos lugares por onde foras pasando, que alimentases a miña paixón coa esperanza de volver a verte; maxinaba que a confianza na túa lealdade me proporcionaría sosego,  que me deixaría a salvo da dor. Incluso planeara facer tódolos esforzos que estiveran na miña man para curarme, se  chegara á certeza de que me esqueceras por completo.

O teu afastamento, algúns impulsos devotos, o temor de arruinar definitivamente o que me queda de saúde, os escasos indicios de que vaias volver, o enfriamento da túa paixón, a túa partida e mil razóns máis parecían prometerme un socorro  bastante seguro. Non tendo que loitar contra min mesma, non sospeitaba que foran tantas as miñas fraquezas, nin podía coñecer de antemán todo o que estou sufrindo hoxe ¡coitada de min!

(Moi dramática)

¿Non che dá pena que teña que chorar en soidade a miña desventura? Esta idea mátame, atérrame a túa escasa sensibilidade. Traizoáchesme cando me dicías que che encantaba estar a soias comigo; aqueles arrebatos e entusiasmos soamente foron unha resposta á miña porfía. Premeditáche-lo designio de inflamarme e non consideráche-lo meu apaixonamento máis que coma un triunfo, sen que o teu corazón recibira ningunha ferida. ¿Non che parece unha falla de delicadeza desperdiciar os meus raptos amorosos? ¿Cómo é posible que tanto amor non fora capaz de facerte completamente feliz? Séntoo por ti, polos goces incalculables que perdiches.

(Romántica)

Se os coñeceras, ¡ai!, comprenderías que é algo moito máis grande amar violentamente que ser amado. Non sei  quen son, nin o que fago, nin o que quero. Ámote con loucura. Mataríame, morrería de dor se estivera convencida de que non acadas sosego, de que a túa vida é turbación e delirio, que choras sen cesar e que todo che é odioso. Se non podo goberna-los meus propios males, ¿cómo ía a soporta-la dor que me engadirán os teus, mil veces máis intensos?

E, nembargante, non son capaz de desexar que non penses en min; e calquera cousa que che poida dar alegría, todo aquilo que en Francia te emocione ou che está facendo gozar, prodúceme uns ciumes furibundos.

Non sei porque che escribo, xa vexo que soamente conseguirei esperta-la túa lástima. Depréciome a min mesma cando penso en todo o que sacrifiquei por ti: perdín a miña reputación, desencadeei a cólera dos meus pais, enfronteime á severidade das leis deste país para coas monxas, e expúxenme á túa ingratitude, que é a máis grande das desgrazas. E non obstante, doume conta de que os meus remordementos non son sinceros; desde o fondo do meu corazón desexaría correr perigos aínda maiores por causa do teu amor, e experimento un pracer diabólico ó pensar que arrisquei a miña vida e a miña honra. Incluso me parecen  insatisfactorias as miñas penas e o exceso do meu amor. Vivo oscilando entre o desexo de conserva-la vida e o de perdela. ¡Oh, morro de vergonza!

Se te amara tanto como che declarei mil veces, ¿non tería que morrer hai tempo? Vinte marchar, non abrigo esperanzas de volver a verte e, sen embargo, sigo respirando. Perdoa a miña traizón. Pero non, non me perdoes. Trátame con rudeza, dime que me esixes morrer de amor. Invoco a túa axuda para dominarme e pór remate ás miñas indecisións cun acto de desesperación inequívoca. Un final tráxico obrigaríate a pensar en min asiduamente e quizais trastornase a túa sensibilidade a miña morte. ¿Non sería preferible isto a vivir reducida a este estado?

Adeus. Ogallá non te coñecera nunca. ¡Pero, ai, con que intensidade experimento a falsidade do que che digo, cómo sinto, que prefiro mil veces a desdicha de seguir amándote á de non encontrarte!

Adeus. Prométeme chorar se sucumbo á dor; e ogallá a violencia da miña paixón logre que te afastes con desgusto das cousas do mundo. Abondaríame con este consolo e, incluso, perderte para sempre, o que non querería sería deixarte en mans doutra. ¿Non sería unha enorme crueldade pola túa parte aproveita-la miña desesperación para volverte máis atractivo e presumir de inspirar nunha muller a paixón máis grande que viron os séculos?

Adeus de novo. As miñas cartas son demasiado longas, non teño consideración contigo, perdóame. Atrévome a esperar que sexas indulxente cunha pobre tola que antes de namorarse de ti non o estaba. Agradézoche desde o fondo da alma que sexas ti o causante da miña calexa sen saída e odio a tranquilidade na que vivía antes de coñecerte. Adeus, o meu amor medra cada pouco. ¡Cantas cousas, ai, me quedan por dicirche!