Cartas de amor da monxa portuguesa Mariana Alcoforado

SEGUNDA CARTA:

        (Tímida)

Paréceme que atento gravemente contra o meu corazón ó intentar darche a coñece-los meus sentimentos a traveso dunha carta. ¡Que ditosa sería se puideras xulgalos cinguíndote á violencia dos teus! Pero non está ben que me maltrates coma o vés facendo, cun esquecemento que a min me desalenta e a ti tería que avergonzarte.

(Como falando consigo mesma)

Ben sei que fun unha ilusa ó supor que ías portarte con lealdade, pero coidei que o meu amor me facía acredora dunha felicidade por enriba da corrente. A túa tendencia a traizoarme triunfou sobre a xustiza que lle debías a canto fixen por ti. Non amingoaría a miña desgraza se soubera que segues amando soamente porque te amo eu. Pero, ¡ai!, ben lonxe estou de acadar tal desexo, porque xa son seis meses os que levo sen carta túas.

¡Como non se me ocorreu maxinar que os meus goces se consumirían antes que o meu amor! ¿E que esperaba?, ¿que te quedarás eternamente en Portugal, renunciando á túa patria e á túa fortuna para consagrarte a min? Nin as miñas penas poden recibir consolo nin a lembranza daqueles praceres acadan a colmarme máis que de desesperación.

¡Pobre de min!,  sei de sobra que tódolos impulsos que trastornaron a miña cabeza e o meu corazón, non estaban aguilloados máis que polas túas ansias de gozar, e consumíanse unha vez saciadas esas ansias. Fixen mal en non presenti-las consecuencias que agora padezo. En vez diso, entregábame a ti por enteiro, incapaz de maxinar nada que puidera vir a envelena-la miña dicha. Estaba demasiado a gusto contigo, e gozar a conciencia dese gusto impedíame pensar que algún día podería perdelo.

(Con viveza)

Lembro terche dito que me ías converter nunha desgraciada; pero eran temores que se desvanecían inmediatamente; gozaba en sacrificalos para ti e abandonarme de novo ó feitizo das túas protestas. Coñezo ben o remedio dos meus males, e sei que con deixar de amarte me vería libre deles. Pero, ¡que triste remedio!, mellor sufrindo que esquecerte. No fondo, máis mágoa me dás ti, porque é preferible estar penando a gozar dos lánguidos praceres que as túas amantes francesas che poidan proporcionar. Parécesme digno de compaixón. Desafíote a que me esquezas por completo. Eu son máis feliz que ti, porque a miña mente está máis ocupada.

(Narrando)

Hai pouco nomeáronme porteira do convento e os que me falan coidan que estou louca, porque xamais lles contesto a dereitas. E máis loucas ca min teñen que esta-las monxas se creen que o meu mal se arranxa con coidados.

Non sabes como envexo a Emmanuel e Francisco, que teñen a sorte de estar ó teu carón todo o día. ¿Por que non merezo eu esa mesma sorte? Seguiríate a onde fora e poñería a miña alma toda ó teu servizo. O que máis desexo neste mundo é verte. Di, ¿lémbraste de min polo menos? Con saber que me lembras abondaríame, pero nin esa certeza me atrevo a abrigar.

E non creas que me arrepinto de terte adorado: estou encantada de que me seduciras. A túa ausencia non amingoa nin un chisco o arrebato da miña paixón. Quero que o saiba todo o mundo, non fago diso ningún misterio e entusiásmame chegar a facer todo o que fixen por ti, desafiando calquera tipo de convencionalismo. Toda a miña honra e a miña relixión aposteinas á única carta de seguirte amando perdidamente toda a vida.

(Orgullosa)

Non che digo todas estas cousas para que te sintas obrigado a escribirme. Non me des nada á forza, ¡por Deus!, non quero recibir nada que non brote do teu propio impulso. Desculpareite gustosa se o teu gusto é non tomarte a molestia de escribirme. Estou predisposta de todo corazón a perdoarche.

Esta mañá un oficial francés tivo a caridade de estarme falando de ti máis de tres horas. Díxome que en Francia se firmou a paz. Se é verdade, ¿non poderías vir verme e levarme contigo? Pero non o merezo, fai o que che pareza mellor, o meu amor xa non depende de cómo me trates.

(Con naturalidade)

Desde que te fuches, non volvín ter boa saúde e o meu único alivio consiste en repeti-lo teu nome sen cesar durante todo o día. Algunhas monxas fálanme de ti algunhas veces. Saio o menos posible deste apousento e ollar incansablemente o teu retrato dáme un pouco de consolo. Pero tamén dor cando penso que quizais non volva verte nunca. ¿Nunca? ¿É posible que non volva verte? ¿Abandonáchesme para sempre? Estou tronzada, a túa pobre Mariana non resiste máis, estase desmaiando ó acabar esta carta. Adeus, adeus, ten compaixón de min.

Soa novamente a campá e, coma na escena anterior, Mariana mete apresuradamente a carta no seu seo e únese ós cantos das súas compañeiras.