Acolá están as illas. Paso a man polo lombo do vento
que mas deu coma un can no monte dá perdiz
agardo que se ergan e voen sobre o mar.
A alma anda nestes inventos porque non lle abonda
o que é como é do mundo
quixer facer pombas con auga e amieiros de pruma
e en vez de carro que polos camiños do monte
baixase cantando a lúa arrastrada
por un tiro de peixes prateados.
- Pro estes inventos soio sirven
pra distraer a alma das suas contas,
tanto de amor e bágoas, dez por cento
de perdidos amores, e oitenta de soedade
que a vistes áspera como unha camisa de estopa
e queres pór unha ollada de seda no mencer
e nóna tés, veciño da tristura e do medo
a metade de ti morto sin enterrar
pra que a outra metade se decate.
Entón disimulando canto, e coas mentiras
fágome unha sorrisa de xardín en festas.
HAI UNHA ILLA LOUBADA
Alá no fondo do mar.
Ten bois da color do tempo
E pastoras de cristal.
Que desemboca en canción.
Paxaros mornos de illa
Cos seus niños no sol.
E ollos para decir ai lá!
A boca tena pechada
Para vendimas de sal.
Ai amor! Que pelo ten.
Cheiro profundo de alga
E sabor limpo de mel.
Illa
Illa: oco insumiso
infantil xogo:
xa non estás
entre a tua mesma luz.
Xa rodas lonxe dobregada en todo,
¡qué perfeita e qué descoñecida!
illa.
No hay comentarios:
Publicar un comentario